Angkor Wat

Od jakiegoś czasu nie da się w Siem Reap wypożyczać motorowerów, co skazuje nas na wynajęcie kierowcy przewodnika. Poznany dzień wcześniej riksiarz czeka na nas pod hotelem już o 5 rano:) Taka pobudka zwłaszcza podczas wakacji to zapowiedź przygody...jak wyjazd na grzyby, gdy miało się 10 lat. Szybko okazuje się, że nie jesteśmy jedyni, bo oglądanie wschodu słońca w ruinach Angkor to tutejszy standardzik. Do tego dochodzi wczorajszy deszcz, który zniechęcił część obierzyświatów i efektem droga wygląda jak tor rajdowy Nascara w wykonaniu Tuk Tuków.
Nie ma się co bać, wszyscy zdążą ustawić sie nad jeziorem, w którym podczas wschodu słońca odbije się na wodzie główna świątynia. Japończycy rozłożą po 3 statywy, Niemcy zaczną widziwiać a my zdążymy się pokłócić:) Będą ochy i achy, potem kawka, śniadanie i kilometry w tyłku...

Niektóre źródła historyczne podają, że zbudowany w XIIw kompleks (całość jest obszarem wielkości Paryża) z nieznanych przyczyn został przez Kmerów opuszczony dwa wieki później. Pytany o to przewodnik twierdził, że nieznaną przyczyną byli po prostu ekspansywni w tym czasie Tajowie. W 1891 ponownie odkrył to miejsce przypadkowy francuski przyrodnik. Dziś "Miasto Świątynię" można zwiedzać zakupując 1,2-dniowy lub tygodniowy bilet. O ile nie jest się fascynatem archeologii pierwsza opcja w zupełności wystarczy. Zwiedzanie większych świątyń jest ciekawe i obfituje zdjęciowo (zwłaszcza części, gdzie wśród murów wyrastają olbrzymie drzewa- a to dokładnie tam gdzie Angelina deVargas Jolie gimnastykowała sie w Tomb Riderze), ale po całym dniu biegania kolejne obiekty pochowane w dżungli nie wnoszą już nic nowego. Może, gdyby był to początek naszej wyprawy zwiedzalibyśmy do bólu, tymczasem terminy zaczęły powoli gonić, więc wspólną decyzją ruszamy już do Tajlandii

Zdjęcia (21)

Komentarze (2)